The Ex-Files.

Bu aralar sık rastlanır oldu.

Neden, nereden olduğunu bilemediğim "eskiler" hortlamaya başladı, her yerden.

Bazı komik, bazısı garip.

Anlamsız üstelik. Belki de bu yazı kadar, bilemedim.

Anlatamadığımız ya da atlatamadığımız şeyler oluyor bazen.

Belki de özellikle yarım bıraktığımız.

Çok klişe biliyorum ancak; bu sefer çıkış noktam her gün gözümün önünde olan ve ne kadar defalarca konuşsak da hayatı ile ilgili bir konuda herhangi bir varış noktasına ulaşamadığımız bir arkadaşım oldu.

Şöyle düşünün: Ortada bir kitap var. Bu kitap 600 sayfalık. O sadece ilk 300 sayfasını okumuş ve kapatmış. Bakmış ki mutlu sona gitmiyor; sonuna kadar gitmeyeyim öyleyse demiş. Kalan sayfaları başkası okusun diye kitabı öylece bırakmış. Ancak karşı taraf arada bir gelip o kaldığı yeri özellikle buluyor, tekrar açıp gidiyor. Şimdi de önünüzde ilk 300 sayfasını okuduğunuz ve esasen başları heyecanlı olan bir kitap düşünün. Aklınız karışmaz mıydı?

Bir de aynı şeylerin rutin aralıklarla tekrarlandığını hayal edin şimdi de. Kitabı atsanız olmuyor, satsanız olmuyor. Aslında onu bir başkasının okuması gerektiğini düşünüyorsunuz, belki de birileri okuyor da, ama bir türlü o bıraktığınız yer, o ayraç, bir yerden karşınıza çıkıveriyor işte.

Tıpkı, yıllar önce eski sevgilinizin size verdiği ve küçük sandığınızda bulduğunuz içine kalp çiziktirilmiş gazoz kapağı gibi.

Bazen bırakamamak, ya da ne bileyim, yarım bırakmak sizin de mutlu olduğunuz bir yol oluveriyor.

Ne bileyim, düşünsene; o kadar şey paylaştığın bir insanı bir anda hayatından söküp attığında, bulunduğu yerdeki o boşluk biraz "eksik bir vida" gibi durmuyor mu? Fonksiyonlarını yerine getirebiliyorsun evet hemfikiriz. Ancak orada olmayışı bir eksiklik sonuç olarak. Başka bir hikayeye geçecek olursak; O'nun ülke dışında dahi olsa, hayatında olan biteni her ince ayrıntısına kadar bilmek istemesen de, haber almak isteyebiliyorsun. Daha farklı hissediyorsun bu bir gerçek. Ama hayatına nasıl devam ettiği, neler ile meşgul olduğu, terfi alıp almadığı seni ilgilendiriyor bir yerde. Hayatına biri girdiyse -bunu yapamaz diyen bir kitle ile de karşılaştım, bu da bir gerçek ama neyse- onun mutlu olup olmadığını merak ediyorsun. En yakın arkadaşındı bir zamanlar O.

İlk hikayeye dönecek olursak, yola devam etmek isterken bu tip bir ayrım ile de karşı karşıya kalabiliyor bazen insan. Tıpkı Fast and the Furious filminin hüzünlü sonu gibi, biri sağa biri sola giden bir yol ayrımı geliyor karşına. Birinde tamamen o kitabı kenara bırakıp devam etmen gerekiyor, diğerinde ise okunmuşluğu, yarım bırakılmışlığı ile çantana koyup, hiç okumayacağını bilerek, onu da sırtında taşıman...

Hangi yolu seçeceğin tamamen sana bırakılmış olsa da çoğu zaman "Başka seçeneğim yok." bahanesinin altına saklanarak hareket ediyoruz esasen. Sadece arkadaşımın o sessiz çığlığını duyuyorum ve her gün bir çok şeye kocaman kahkahalar atsa da yoluna devam edemediğini görüyorum. Bir yerde gazlıyorum, bazı yerde geri adım atsa daha iyi olur diyorum, ama yönlendiremiyorum. Çünkü iyi biliyorum, kafası daha da karışacak. Nerden mi biliyorum? Basit. Çok benzerini ben de yaşadım. :)  Ve inanın bana hiç hoş tecrübeler değildi. Sadece şunu hatırlıyorum; karşı bir görüşü kabullenmek ciddi anlamda zordu. Ya da doğru olanı görmek...

Bu arada, bunu toplum bilinci adına yazmıyorum. Ama o an hangisinin doğru olduğunu bilmiyorsun işte. Birinden inisiyatif almak akıllıca mı, onu da bilmiyorum. Dolayısıyla bir tavsiyem de yok verebilecek. Zaten ne doğru, kime göre doğru, neye göre doğru ki?

Renk körleri senin kırmızı dediğin şeye yeşil diyor en basitinden. Peki ya biz doğruyu görmüyorsak?

:)


Artıkkendinebirlakapkoymayanadamdan.

Yorum? Keyfinize bakın. :)