Oku, Ben Yazıyorum.

Evet, sinirliyim, öfkeliyim. Herkese, herşeye, yapılan yanlışlara, yaptığımız yanlışlara, insanoğluna, hislere, güven duygusuna, aşka, doğru kalıplarına, geçen yıllara, en çok da kendime öfkeliyim. Ve, aynı hissedenler; bu yazı hepiniz için. Yıllar geçti, insanoğlu birbirine karşı olan gaddarlığını bir türlü atlatamadı. Nedir birbirimizle olan derdimiz? Mutlu olmak için önünde koskoca bir neden varken, onu itmek, kendinden uzaklaştırmak niye? Bir yığın apalca şey yaşıyor insan. Yersiz yere kendine acı çektirdiği yetmiyor, başkasının da kalbini kırıyor, bir de üzerine edebiyat parçalıyor. He, bunu yapanlar arasında edebiyat okuyanlar da var, birini tanıyorum misal. Bir çoğu, yaşanılanların, ufak tefek yapılan hatalar, kavgalar, tartışmalar ya da mükemmeli aramak üzerine. İnsanlar mükemmeliyetin imkansız olduğunu anlamıyor bence. Zira bir çoğumuzda bu problem var; görüyoruz işte. Kendine katlanamıyorsun arkadaşım daha. Onca ağlayıp zırlayıp seven yok beni diyorsun, karşına san...

Verdiği o uzun aradan sonra, tekrardan görmeye can attığımız tek isimdi belki de Christina Aguilera. Back To Basics adını verdiği başyapıt sayılacak albümünden sonra, 4 koca yıl ara verip Bionic ile eleştiri oklarının hedefi oldu, hemen ardından dönemi kapatıp adı Burlesque olan ve oldukça beğeni toplayan filminin soundtrack albümüne kendini adayıp  The Voice USA'de jüri-vokal koçluğuyla tüm zamanını harcayarak kendine ve sesine mahrum bırakmıştı bizi açıkcası. Bu zaman diliminde tek duyabildiğimiz Bionic, Burlesque, The Voice'deki performansları ve Maroon 5 ile işbirliği sonucu ortaya çıkan Moves Like Jagger adlı tekliydi-ki o da, The Voice promosyonu için yapılmıştı, sonra beğenildi diye single oldu. Bionic, Lady Gaga'nın parlama dönemine denk geldiğinden ve önceleri Keeps Gettin' Better performansı sıralarındaki görünüşü yüzünden Gaga ile karşılaştırılan Xtina'mızın, tüm bu sorular karşısında antipatisinin gelişmeye başlamaması büyük bir sürpriz olurdu muhte...